دنیا پر از غم می شود، وقتی نباشی
دنیای ماتم می شود وقتی نباشی
دیگر بساط کوچه گردی و غریبی
دارد فراهم می شود ، وقتی نباشی
آن شیرمردی که علمدار خدا بود
با چاه همدم می شود وقتی نباشی
آن زانویی که کوه را از پا در آورد
از بعد تو خم می شود وقتی نباشی...
پ.ن:
وقتی حضرت زهرا رو مادر خطاب میکنم و دلم پر میکشه و به عرش میرسه یه حس عجیبی بهم دست میده! خیلی سنگینه... کیه که دوست نداشته باشه ایشون رو مادر خطاب کنه... بعد فکر میکنم به سرورم حضرت عباس علیه السلام که بخاطر حیا و ادب حضرت زهرا رو مادر خطاب نمی کردند... نمیدونم کارم درسته یا نه... امیدوارم اینکه ایشون رو مادر خطاب میکنم جسارت و گناه نباشه... هرچند اگه گناه هم باشه، خیلی گناه شیرینیه... بقول خواجه حافظ:
اگر شراب خوری جرعه ای فشان بر خاک ، از آن گناه که نفعی رسد به غیر چه باک...
